Pierwsza praca to przełomowy moment w życiu młodej osoby. To nie tylko pierwsze zarobione pieniądze, ale także lekcja odpowiedzialności, organizacji i zaradności. W dzisiejszej lekcji naszego kursu przyjrzymy się procesowi poszukiwania pracy.
Przebieg jej poszukiwania bywa stresujący, szczególnie, gdy dziecko nie wie, od czego zacząć. Rolą rodzica jest wsparcie, ale nie wyręczanie.

Pamiętasz swoją pierwszą pracę? Jak się wtedy czułeś? Twoje dziecko może odczuwać podobne emocje – niepokój, ekscytację, a czasem obawę przed odrzuceniem. Jak pomóc mu w znalezieniu pierwszego zatrudnienia, nie zamieniając tego w stresujące wyzwanie?

Historia 1 – Mama wspierająca: Anna pamięta swoją pierwszą pracę i to, jak bardzo się stresowała w trakcie jej poszukiwań. Kiedy jej córka Maja postanowiła rozejrzeć się za pracą na wakacje, Anna wiedziała, że chce ją wesprzeć. Zamiast narzucać gotowe rozwiązania, spytała: „Jak się czujesz?”. Wspólnie zastanowiły się, gdzie najlepiej szukać ofert, a gdy Maja miała wątpliwości co do rozmowy kwalifikacyjnej, Anna pomogła jej przećwiczyć kilka odpowiedzi. Dzięki temu Maja poczuła się pewniej i już po tygodniu znalazła pracę w kawiarni.

Historia 2 – Mama wywierająca presję: Kasia również chciała znaleźć pierwszą pracę, ale jej mama, Marta, uważała, że to dziecinnie proste. „Ja w twoim wieku miałam już pracę, więc po prostu idź i pytaj!” – mówiła. Kasia czuła jednak strach przed odrzuceniem i nie wiedziała, jak się przygotować. Presja mamy sprawiła, że w końcu zrezygnowała z szukania pracy, czując, że nie jest wystarczająco dobra. Marta nie zdawała sobie sprawy, że zamiast pomóc, pogłębiała lęki córki.

Te historie pokazują, jak różne podejścia rodziców mogą wpłynąć na motywację dziecka do podjęcia pierwszej pracy.

Uczul swoje dziecko, by zawsze sprawdzało wiarygodność pracodawcy i nie podejmowało pracy bez podpisanej umowy lub w podejrzanych warunkach.

Kluczowe jest, aby dziecko samo podejmowało działania – rodzic ma być wsparciem, a nie menedżerem rekrutacji! Pierwsze CV nie musi być perfekcyjne! Wystarczy, że jasno pokazuje, co dziecko już potrafi.

Rozmowa kwalifikacyjna może być stresującym doświadczeniem, zwłaszcza dla osoby, która nigdy wcześniej jej nie przechodziła. Jeśli zauważysz, że Twoje dziecko bardzo się denerwuje, możesz zaproponować krótkie ćwiczenie rozmowy, aby pomóc mu oswoić się z tym procesem.
Pamiętaj jednak, że na tym etapie poszukiwania pracy najważniejsze nie jest perfekcyjne odpowiadanie na pytania, ale zbudowanie pewności siebie i oswojenie się
z rekrutacją. Dlatego nie naciskaj, jeśli widzisz, że dziecko nie czuje się gotowe na takie ćwiczenie.

Jeśli Twoja propozycja spotka się ze sprzeciwem, możesz zaproponować alternatywne rozwiązanie – np. odegranie rozmowy między rodzicami. Jedna osoba wciela się w rolę kandydata, a druga w rekrutera, a dziecko jedynie przygląda się całemu procesowi. Taka forma „obserwacji” może być świetnym pierwszym krokiem do przełamania obaw i oswojenia się z tematem rozmowy kwalifikacyjnej.
Jeśli nawet ta propozycja spotka się z odmową, warto dać dziecku czas i nie naciskać. Czasem oswajanie się z nową sytuacją wymaga więcej przestrzeni. Po pewnym czasie możesz jednak spróbować wersji zabawowej, która zmniejszy stres i pozwoli podejść do tematu z większym luzem.

Na przykład jedno z rodziców może wcielić się w… parówkę, która przychodzi do sklepu drugiego rodzica i musi w humorystyczny sposób przekonać sprzedawcę, by została przyjęta i mogła być sprzedana. Można też wymyślić inne zabawne role – np. pizza szukająca pracy w restauracji czy pies aplikujący do sklepu zoologicznego.
Taki lekki, żartobliwy scenariusz może sprawić, że dziecko oswoi się z ideą rozmowy kwalifikacyjnej bez presji i z większą otwartością. A kto wie – może przy kolejnej okazji samo zechce wcielić się w kandydata?

Wskazówka: Dziecko powinno pokazać, że przemyślało wybór pracy i wie, jakie umiejętności może w niej rozwijać.

Wskazówka: Można wcześniej przygotować listę mocnych stron i konkretne przykłady z życia.

Wskazówka: Można omówić z dzieckiem realne sytuacje, w których musiało poradzić sobie z nerwami.

Wskazówka: Nawet jeśli dziecko nie miało formalnej pracy, warto pokazać umiejętności zdobyte w życiu codziennym.

Na koniec chciałbym zwrócić twoją uwagę na niezmiernie ważny aspekt. Każdy człowiek ma własne marzenia, cele i ambicje. Twoje dziecko również. Jego ścieżka zawodowa powinna być jego własnym wyborem, a nie realizacją niespełnionych planów rodzica. Często, nawet w dobrej wierze, rodzice próbują nakierować dziecko na określoną drogę, nie zdając sobie sprawy, że mogą w ten sposób odbierać mu możliwość odkrycia własnych pasji i talentów. A oto krótka historia, która zdarzyła się naprawdę.

Kamil skończył 18 lat i postanowił zacząć zarabiać własne pieniądze. Był jednak wciąż uczniem, więc musiał pogodzić pracę z nauką. Jego mama, Hania, bardzo ucieszyła się na wieść, że syn chce dorabiać. Od razu pomyślała, że skoro Kamil jest świetny
z matematyki i fizyki, idealnym rozwiązaniem byłoby dawanie korepetycji.
Jakie było jej zdziwienie, gdy usłyszała, że Kamil postanowił pracować jako portier
w każdą sobotę, po 12 godzin – od 7:00 do 19:00. W pierwszej chwili pomyślała, że to zdecydowanie poniżej jego możliwości.
Na szczęście zamiast oceniać, postanowiła wysłuchać jego punktu widzenia.
– Czy jesteś zadowolony z tej pracy? – zapytała.
– Bardzo, mamo! – odpowiedział z entuzjazmem.
– A co tak bardzo ci się w niej podoba? – dopytała, nadal nieco zdumiona jego wyborem.
– To dla mnie idealne rozwiązanie! Po pierwsze, pracuję na długich zmianach, więc tracę mniej czasu na dojazdy. Po drugie, pracując tylko w soboty, w ciągu miesiąca przepracuję łącznie 48 godzin i zarobię 1500 zł. To dla mnie bardzo dużo pieniędzy – pozwoli mi pokryć moje wydatki, odłożyć oszczędności i zacząć zbierać na wymarzone wakacje we Włoszech.
– To brzmi sensownie… – przyznała Hania, ale Kamil dopiero się rozkręcał.
– A najlepsze jest to, że w soboty firma jest zamknięta, więc moja praca polega głównie na tym, że siedzę i raz na godzinę obchodzę teren. Dzięki temu mogę się spokojnie uczyć – w zasadzie niczym to się nie różni od nauki w domu, tylko tutaj mi za to płacą! A jeśli już się pouczę, mogę obejrzeć film na telefonie. To trochę tak, jakbym spędzał sobotę w domu, ale z wynagrodzeniem. I co dla mnie najważniejsze –
w niedzielę mam wolne, więc mogę spotkać się ze znajomymi i odpocząć.
Po tym krótkim wyjaśnieniu Hania całkowicie zmieniła zdanie. Zrozumiała, że na tym etapie dla jej syna najważniejsze są dodatkowe pieniądze oraz możliwość pogodzenia pracy z innymi zainteresowaniami. Zamiast martwić się, że nie wykorzystuje swoich talentów, poczuła dumę – Kamil nie tylko samodzielnie znalazł pracę, ale też dobrze przemyślał, jak dostosować ją do swoich potrzeb.
Z rozmowy wyszła uspokojona i przekonana, że jej syn jest zaradny, odpowiedzialny
i świadomy swoich priorytetów.